IN: Desperate housewife in Monaco
Van de ghetto naar Monaco
Begin juni verhuisde ik vanuit de ghetto in Utrecht naar een appartement in Monaco. Van vrijgezelle journalist naar trophy wife in adellijke kringen is een behoorlijke overgang. Gelukkig zijn er genoeg ex-importbruiden hier die genoeg tijd hebben om mij in te burgeren.
«Ah, wat lief. Je lijdt aan het Monaco syndroom!», kirt Patricia. Ik kijk haar verbaasd aan, terwijl ik zuinig nip van mijn 5 euro kostende koffie. «Je kleedt je extreem netjes en posh. Dat doen alle mensen hier als ze net aankomen. Na een tijdje ben je het helemaal zat en sla je door naar de andere kant, opeens ga je als sloeber gekleed over straat», zegt ze terwijl ze me van top tot teen keurt. «Wees niet bang, daarna volgt de fase waarin je een eigen stijl ontdekt. Pas dan hoor je er echt bij.» Patricia weet waar ze het over heeft, ze woont al zes jaar in dit sprookjesland van de Grand Prix en het Circus van Monte Carlo. Ze kwam hier ooit met haar ex naartoe, een slimme nerd die rijk werd met websites en winkelketens. Hij verliet haar voor een jong ding, toen ze de dertig passeerde.
Juiste Kringen
Mijn eigen verloofde is bang dat mijn nieuwe vriendin een slechte invloed op me heeft. «Ik wil niet dat je met van die golddiggers omgaat. Het is heel belangrijk dat je in de juiste kringen verkeert», zegt hij me keer op keer. Een kennis heeft me echter al ingefluisterd dat de moeder van Patricia ook in Monaco woont en van adel is. Mijn mannetje hoeft dus niet bang te zijn dat ik rondgeleid wordt door een nouveau riche. Of zoals hij het verwoordt: «Bah, wat een plebs»
«Naarmate je meer mensen leert kennen, de gekker de verhalen worden. Iedereen is echt belachelijk rijk», vervolgt Patricia haar speedcursus How-to-become-a-Monegask. «Mijn ex had twee kinderen uit een vorig huwelijk en natuurlijk gingen die naar een prive school. Een vriendje van zijn zoon leefde in een hotelkamer. Hij ging met een chauffeur naar school en voedde zich met roomservice. Dit omdat pa en ma constant op vakantie waren en hem niet alleen thuis achter durfden te laten.» Dat is beter dan je puber op straat scooters laten stelen, zoals bij mij in de buurt de gewoonte was, denk ik bij mezelf.
Ferrari
«Een ander jongetje op school werd 16 en kreeg een Ferrari voor z`n verjaardag. Net als in Nederland, mag je hier pas vanaf je 18de rijden. Maar dat maakte niets uit. Hij reed gewoon rondjes zonder rijbewijs in het prinsendom. Niemand die dat raar vond.» Terwijl ze nonchalant het verhaal vertelt, kijkt ze over mijn schouder gebiologeerd naar een vrouw schuin achter me. Ik draai me om en zie een soort van levende pop, maar dan wel eentje van 60 jaar oud. Met hakken van 15 centimeter en zwart suikerspinnenhaar van wel 30 cm hoog paradeert ze over het terras.
Patsy
Het is een combinatie van Patsy uit Abfab, Barbie (zowel uit Cherso als de echte) en Lady Gaga. «Ze komt hier elke dag, maar ik weet niet wie het is», zegt Patricia, terwijl we beiden ongeneerd blijven staren naar het levende kunstwerk. «Ik denk dat zij in fase vier is beland. Wanneer je er alles aan doet om jong te blijven, maar jammerlijk mislukt. Ze brengt haar dagen door met het tonen van jezelf, echt heel triest», zegt Patricia, die zelf ook elke dag op dit terras te vinden is.
Marijke Helwegen
Zo ziet mijn toekomst er dus uit, ik kleed me eerst te goed, dan te slecht, dan zoals het heurt, maar uiteindelijk verlaat mijn man me toch voor en jonger model en eindig ik als Marijke Helwegen. «Nee joh, gekkie. Iedereen is hier gelukkig en geniet van het leven. Je toekomst ziet er stralend uit, maak je geen zorgen!», lacht Patricia. «Ik moet nu gaan. De volgende keer laat ik je de sportscholen en de hipste bars op het strand zien. Je zult zien, je voelt je hier binnen de korste keren thuis»