door tessa | 01-12-2016 @ 10:42 | Lifestyle | Comments Off on Ooglaseren met TransPRK : Ervaring
k zie, ik zie, wat jij niet ziet…
Langzaam komt het groene licht op mijn oog af. Ik hoor een zoemend geluid, dat nog het meest lijkt op een tandartsboor. Er stijgen kringetjes rook op en ik ruik een chemische brandgeur. Het groene licht wordt steeds sterker, de kamer vervaagt, ik zie alleen nog maar groen licht alsof ik in een verkeerslicht ben beland. Mijn lichaam schreeuwt dat ik weg moet, maar mijn hoofd kan niet bewegen en mijn handen worden vastgehouden. Ik voel geen pijn, maar heb wel een paniekaanval. “Kalm aan, je hebt hier zelf voor gekozen en betaald. Je wil dit”, houd ik mijzelf vol. De dokter telt terug, 3, 2, 1. Het is voorbij. Mijn linkeroog is gelaserd. Nu mijn rechteroog nog.
Al minstens tien jaar lang denk ik na over het laseren van mijn ogen, maar ik vond het altijd te riskant. Nadat mijn vriend en tante succesvol hun ogen lieten behandelen en ik voldoende had gespaard, durfde ik het toch aan. Maar dat het zo’n ingrijpende ingreep zou zijn, had ik niet verwacht.
Nadat mijn beide ogen met een groene laser zijn bestraald en ik nog een paar minuten in een fel licht heb gekeken als nabehandeling, strompel ik met mijn vriend naar de auto. Mijn ogen worden beschermd door een gigantische zonnebril, die eigenlijk onnodig is, want ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden.
Thuis wil ik maar één ding; op bed liggen en slapen. De pijn in mijn ogen voorkomt dat. Ondanks de sterke paracetamol en verzachtende oogdruppels, heb ik ongelofelijk veel pijn. De randen van de beschermlens doen zeer, maar ook de binnenkant van mijn oogbol brandt. Om het uur komt mijn vriend met druppels, die dan vakkundig in het geultje van mijn oog worden gegoten. Ik mag absoluut niet in mijn ogen wrijven, knijpen of lezen. Dat laatste is overigens onmogelijk, want ik zie ontzettend wazig. De dag gaat uiteindelijk voorbij zonder dat ik er erg in heb, in een zwarte wereld vol pijn, spijt en zelfmedelijden.
De volgende dag heb ik al minder pijn, maar mijn oogleden zijn opgezwollen. Het vele druppelen begint zijn tol te eisen. We gaan naar de kliniek voor controle. Alles is in orde en ik mag weer naar huis. Daar slaap ik een gat in de dag.
Op dag drie begin ik wat scherper te zien, maar de lenzen in mijn ogen blijven irriteren. Die gaan er gelukkig morgen uit. Het druppelen gaat wel onverminderd door, drie keer per dag ontstekingsremmers, zes keer per dag antibiotica, ieder uur kunstmatig traanvocht en voor het slapen nog een nachtdruppel.
Op vrijdag neemt de assistente in de kliniek me mee naar een kamer en legt uit dat ze met een pincet de beschermlens zal verwijderen. Hierna zal ik slechter zien. Ik ben bang voor het pincet, maar onderga de procedure gedwee. Ik zie inderdaad een stuk slechter en vraag mij wanhopig af waar ik aan begonnen ben.
Zaterdag, vijf dagen na het laseren, durf ik voor het eerst weer de straat op en zelfs te fietsen. Ik spreek af met vriendinnen in de stad. Opeens valt mij op dat ik geen pijn meer heb. Kleuren zijn opeens helder, mijn blik is breed zonder belemmerd te worden door het frame van een montuur. Dit is niet zomaar zien zonder bril, dit is een revolutionaire verbetering van mijn wereldbeeld. Ik zie alles zo intens dat ik ervan moet huilen. De nummerborden zie ik scherp, een muur bestaat afzonderlijk uit stenen en wat hebben mensen toch een prachtige ogen.
Opeens ben ik zo blij dat ik mijn ogen heb laten laseren, dat ik als een newborn ziener mensen probeer te bekeren: “Laser ook je ogen! De ingreep is een hel, maar daarna is de wereld prachtig!” De jubelstemming wordt op dinsdag beloond, als blijkt dat ik voor 90 procent goed kan zien. Dit wordt nog minstens 100 procent gedurende de komende weken, maar kan zelfs nog beter worden. Totdat ik een leesbril moet, want daar helpt je ogen laseren onder de 45 jaar oud helaas niet tegen.
Comments Off on Ooglaseren met TransPRK : Ervaring
door tessa | 24-07-2015 @ 13:10 | Media | Comments Off on IN: TV-programma Streetlab moet je zien
Godskolere wat zijn die jongens van Streetlab droog. De vier gozerts uit Utrecht (tenminste, dat nemen we aan, want ze filmen altijd in de Domstad) maken het TV-programma Streetlab. Het is een soort Mythbusters, maar dan totaal niet wetenschappelijk onderbouwd. Oftewel: grappige sociale testjes.
Alle bejaarden zeiken in hun luier dat er in de zomer niets op tv is nu Van Nieuwkerk met zijn DWDD even niet te zien is. Wie nog wel werkende hersencellen heeft, is juist blij met de nieuwe programma’s op tv. Weer lekker het privéleven van de showbizznichten en een excuusneger kijken bij Ranking the Stars (Stank in je Aars) en dan lekker blijven zitten voor Streetlab. (Nee, vooral niet zelf de straat op gaan, je bent jong en je hangt wat).
De experimenten in Streetlab zijn simpel, maar geniaal. Denk aan ‘kun je iets gratis krijgen als je gaat huilen?’ of ‘kun je jezelf backstage lullen?’ en meer van dat soort fratsen.
De lol is dat de jongens gewoon droogkloten zijn. Ze geinen een beetje aan met elkaar, hebben plezier en nemen het leven niet zo serieus. En dat merk je als kijker. Ze hebben ook een enorm grote gunfactor. Je wil gewoon dat ze slagen in hun acties en inderdaad als nep autoverkoper aan de slag kunnen of een date uit de kleren krijgen door groepsdruk.
Ja, klinkt allemaal weer lekker wazig. Ga maar gewoon kijken. Iedere dag op je tv, maar aber natürlich ook op je internet.
Overigens heten de kerels van Streetlab Jasper Demollin, Stijn van Vliet, Daan Boom en Tim Senders. Voor de fans, je weet toch.
Comments Off on IN: TV-programma Streetlab moet je zien
door tessa | 28-06-2015 @ 18:42 | Lifestyle, Overig | Comments Off on UIT: Alles van de Prenatal is crap
Alle spullen van de Prenatal zijn crap. Ja, dat is me nogal een uitspraak, maar na een jaar ervaring met babyspullen kopen bij deze speciaalzaak, kun je er niet omheen: Te veel spullen zijn ongeschikt.
Onkunde
Niet alleen zijn de spullen van de Prenatal veel te duur, ze worden ook nog eens verkocht door ondeskundig personeel. Probeer maar eens advies te vragen wanneer je een goede kinderwagen wil kopen. Het personeel vraagt aan jou wat je wensen zijn, terwijl je als zwangere voor-het-eerst-moeder-in-spé wil horen van hen wat je nodig hebt. Maar dat snapt men niet. Ze kunnen je niet vertellen wat het verschil tussen een kinderwagen van 300 of 1300 euro is.
Niet Duurzaam
Daarnaast zijn de spullen bijna nooit duurzaam gemaakt. Zelfs bij de C&A koop je tegenwoordig drie rompers van biologisch katoen voor maar 6 euro, maar de Prenatal heeft nog steeds niet duidelijk op de producten staan waar ze vandaan komen en of ze wel duurzaam en eerlijk geproduceerd zijn. Het idee dat wellicht een kind in Bangladesh de kleertjes voor jouw kind aan het naaien is, staat de meeste vaders en moeders niet aan. Daarnaast wil je dat de producten van biologisch materiaal gemaakt zijn, want we hebben opeens vrees voor alles wat chemisch bewerkt is.
Duur
De producten van de Prenatal zijn duur. Bij de Zeeman, Action, Wibra en Hema koop je tegenwoordig prima babykleding en babyspulletjes voor een crisis-bestendige-prijs. Ook de Baby-dump is redelijk qua prijs. Maar de Prenatal blijft haar producten verkopen alsof ze gemaakt zijn van goud of een speciaal merk. En dat terwijl de kwaliteit te wensen over laat.
Parkeren
Wie een winkel opent voor zwangere vrouwen en moeders met baby’s, zorgt voor voldoende parkeerplaatsen. Maar niet als je Prenatal bent. Je personeel neemt alle plekken zelf in beslag en veel meer extra plekken zijn er niet. Tenzij je naar de mega prenatal in Amersfoort gaat, dan is er wel plek. Maar de meeste winkels zijn niet in de buurt van een goede parkeerplek. Dit is erg onhandig en er is niet over nagedacht.
Fail producten
Het grootste bezwaar tegen de Prenatal, is dat de producten van slechte kwaliteit zijn. Wat dacht je van een mooie deken voor in het ledikant? Na slechts 1 keer wassen, begint de donkerblauwe stof te pluizen als een malle. Gevolg: de baby heeft zijn mond vol met pluis. Nu kun je zeggen: Je doet toch eerst een laken onder de deken? Ja, maar een baby trapt die van zich af en stopt alles in zijn mond. Dan kun je zeggen: Dat is dan het probleem van de baby. Maar de producten van de Prenatal moeten zich aanpassen aan een baby, niet de baby aan Prenatal.
Of dan koop je een mobile voor boven de box met een geinig muziekje. Niet dus, want thuis blijkt het ding zo vals als een kraai. Wanneer je teruggaat naar de winkel, blijken alle mobiles vals te klinken. “Eh…”, stamelt de verkoopster, “ik weet ook niet hoe dat kan…”. Nou, ik weet het wel: De prenatal verkoopt crap. “Give me back my money!”
Gelukkig is het mooi weer, dus je humeur is in goede doen. Tijd voor een parasolletje op de kinderwagen. Oh, kijk nou, de parasol laat iedere paar honderd meter los. Want ja, je hebt hem bij de Prenatal gekocht. Dan kon je weten dat het ding niet blijft zitten. Want spullen van de Prenatal zijn crap.
Teleurstelling
Het is niet zo gek dat de winkel Prenatal, oftewel Voor de geboorte heet, want na de geboorte heb je niks aan de spullen. Dus word je moeder, denk dan even na voordat je naar de Prenatal rent. Op internet zijn er genoeg alternatieven en ook tweedehands kun je veel spullen scoren, die hebben bewezen dat ze lang meegaan. Laat je niet oplichten door de prijzen van Prenatal, want net iets te vaak hoor je verhalen van moeders die teleurgesteld waren na hun aankoop.
Comments Off on UIT: Alles van de Prenatal is crap
door tessa | 22-03-2011 @ 10:04 | Overig | Comments Off on IN: Franse film Pieds Nus
Het Franse affiche voor Pieds Nus sur les Limaces
(blote voeten op de naaktslakken)
In Nederland heet de film simpel Pieds Nus (blote voeten)
De Franse film Pieds Nus ging gisteren in Premiere in het Cinecenter in Amsterdam. De zaal zat vol genodigden, waaronder Frankrijkliefhebber Chazia Mourali, die een hele schare lesbische vriendinnen had meegenomen. Of mag je dikke vrouwen met extreem kort haar zo niet noemen? Wellicht hebben de roddelbladen de foto’s, oh nee, er was geen pers. Wat ontzettend jammer was, want de film was geweldig.
Pieds Nus gaat over een soort volwassen Pippi Langkous (Lily van 25 jaar) die in een Zuid-Franse villa Kakelbont woont. Ze is volwassen, maar niet helemaal honderd. Ze gaat creatief met dode dieren om. Maakt kleurenlinten in de tuin en is bijna altijd blij. Helaas sterft haar moeder en moet haar zus uit Parijs voor haar gaan zorgen. Lily denkt dat ze prima voor zichzelf kan zorgen, maar is helaas af en toe een gevaar voor zichzelf.
Het is moeilijk te omschrijven waarom de film zo geslaagd is. Wellicht zijn het de mooie beelden, de stralende zon of de vrolijkheid die wordt afgewisseld met dieptrieste momenten. Je wil na de film meer weten over de hoofdpersonen en je hoopt dat ze echt leven. Hulde voor regisseuse Fabienne Berthaud.
Lily lijkt een beetje op Pippi
Lily in de film
Comments Off on IN: Franse film Pieds Nus
Sushi is nogal duur en dat is lastig, want ons Hollanders benne zunig. Maar Sushi hoeft helemaal niet duur te zijn, zeewier en rijst kosten neits en het stukje rauwe vis is zo miniscuul klein, dat kost ook geen drol. Het Japanse hapje wordt verkocht alsof het een delicaat moeilijke snack is om te bereiden, maar iedere huis tuin en keukenkok doet het trucje thuis na. Gelukkgi zien de Japanners in dat Nederlanders liever kwantiteit dan kwaliteit willen. De all-you-can-eat sushi-barren schieten als paddenstoelen uit de grond. Geweldig, lekker sushi eten voor maximaal 2 tientjes tot je erbij neervalt. En dan hopelijk omdat je vol zit en niet van de radioactieve straling!
1 reactie
Jan Vayne gaf afgelopen week uitverkochte concerten samen met Louis van Dijk (leeft die nog?) in de Janskerk in Utrecht. Maar wat een gezellige mooie kerstshow zou moeten zijn, werd een saaie klassieke valse bedoeling. Mensen liepen na de pauze weg, om nooit meer terug te keren. Het was vals (Jan Vayne scheen zelf te zingen), saai en totaal niet in de kerstsfeer. De kaartjes worden tegen dumpprijzen verkocht, dus niet zo gek dat het was uitverkocht. Houd het geld liever in je zak en ga naar het kerstcircus, veel meer sfeer!
Comments Off on UIT: Concerten Jan Vayne
Benelux’ Next Top Model (BNTM) is weer op de buis. Eerst even over die naam, want dat de modellen misschien niet slim zijn, betekent niet dat de topografische kennis van RTL tot een dieptepunt à la ‘vakantieman gezellig hè’ hoeft te zakken. Benelux staat voor België, Nederland, Luxemburg. In BNTM zijn alleen Vlaamse en Nederlandse meiden, dus geen Luxemburgse schone of een Waals wijffie te vinden. Vlaamse en Hollandse meiden neigt eerder naar een naams als VlaHol, NedVlaam of Holvlaam’s Next Top Model.
De naam maakt natuurlijk niet uit, het gaat om de meiden. Helaas is dit jaar gecast op de relfactor van de meiden en niet de schoonheid. Ze zijn allemaal lang en dun, maar hebben geen natural beauty. Bij de eerste aflevering gingen de meiden langs Elite Models in Parijs en alleen in Alix (16jaar) zagen ze een toekomstig topmodel.
Gisèle Bundchen is model nr. 1 van de wereld, terwijl ze een meganeus heeft. En daar zijn de makers van BNTM naar op zoek gegaan. Aïsha, Epiphany, Frederieke, Jacqueline en Jaelle hebben allemaal een gok die je 70 jaar geleden maar beter kon verstoppen. Voor wie het niet gelooft, hieronder de neuzen:
Tussen de meiden zit helaas geen supermodel. Geen ‘die komt niet in de buurt van mijn vriend’-meisje. Maar we blijven het kijken, want we zijn dol op de rellen, foto’s, bitchfights en de miskleunen van de toekomstige pRonqueens.
1 reactie
Cartoon van Johan van Zanten
De cartoons van Johan van Zanten zijn actueel, grappig en vaak politiek getint. Ze staan bijna elke dag op cartoonblog. Voor een uitgebreide recensie van het werk van Johan van Zanten, klik je hier.
Comments Off on IN: Johan van Zanten
Jan Dijkgraaf en Jan Roos van ‘Echte Jannen’
Wat een belabberde radio gisternacht op radio1. Powned mocht voor het eerst zijn bagger de ether ingooien en dat was beschamend slechte houtjetouwtje journalistiek. Echte Jannen is zogenaamd een programma voor echte mannen om Hilversum wakker te schudden. Echte mannen hebben een baan en liggen zondagnacht niet naar de radio te luisteren. Echte mannen zitten in de kroeg of liggen in bed naast hun vriendin. De Jannen van Powned hebben echte mannen verward met midlifecrisis ventjes met een dikke buik, lelijke ‘hippe’ bril en grof taalgebruik. Ze komen niet met vernieuwende onderwerpen, de gasten worden nauwelijks aan het woord gelaten en voor de humor kun je nog beter een scheurkalender van Joop Klepzeiker lezen. Het enige leuke aan het programma zijn de columns, maar daar hadden we Geenstijl al voor.
2 reacties
